مقطعات

اوحدالدین محمد بن محمد انوری

نسخه متنی -صفحه : 439/ 370

شجاعى اى خط و شعر تو دام و دانه ى عقل ز من زمين خداوند من ببوس و بگوى نزاد مادر گيتى به صد هزار قران چو گردكى كه رساند زمين به دامن تو اگر ز روى ضرورت كرانه كردم دوش تو بر زمانه نه آن پر گشاده سيمرغى ز جاه تو چه عجب كاختران كرانه كنند مرا ز خدمت تو جاه تست مانع و بس وگرنه مردمك چشم من چه خواهد آن وگرنه مردمك چشم من چه خواهد آن
هزار مرغ چو من صيد دام و دانه ى تو كه اى زمانه ى فضل و هنر زمانه ى تو نه چون تو يا چو جگرگوشه ى يگانه ى تو چو مويكى كه ستاند هوا ز شانه ى تو ز خدمت تو و بيرون شدم ز خانه ى تو كه خوابگاه مگس شايد آشيانه ى تو بر آسمان ز موازات آسمانه ى تو كه حايلست مرا جاه بي كرانه ى تو كه معتكف بنشيند بر آستانه ى تو كه معتكف بنشيند بر آستانه ى تو