بسيارى، نيازها و نيازمندى هاى يتيمان را از ديدگاه امور مادى مى نگرند، كه بايد داراى مسكن و همسر و لباس و تغذيه مناسب باشند،امّا امام على عليه السلام به همان اندازه كه به احتياجات مادّى و جسمى يتيمان فكر مى كرد، به رفع نيازها و كمبودهاى روانى آنها نيز مى انديشد،كه دچار عقده هاى روانى، يا كمبودهاى عاطفى نگردند.
در رابطه با يتيمان، تنها غذا براى آنها نمى برد، بلكه با دست خود غذا در دهانشان مى گذارد تا لذّت غذا از دست پدر گرفتن را بچشند.
يتيمان را دور خود جمع مى كرد، و با انواع بازى ها، وصداى تقليدى گوسفند آنها را مى خنداند،وقتى يتيمان را به منزل مى آورد، و مى خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را شسته، و با انگشتان خود عسل در دهان يتيمان مى گذارد كه دو نوع شيرينى را بچشند؛
شيرينى عسل،و شيرينى از دست پدر گرفتن.
گرچه افراد ناآگاه به حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام اعتراض مى كردند، كه اين كارها در شأن شما نيست، امّا امام على عليه السلام به نكات ظريفى توجّه داشت كه امروز در علم روانشناسى، و روانشناسى كودك، و روانشناسى تربيتى، بسيار مورد توجّه است.
زيرا روانشناسان مى گويند:
علل بسيارى از بزهكارى فرزندانى كه پدر يا مادر را از دست داده اند، كمبود عاطفه است.
حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام آنقدر به يتيمان توجّه داشت، و با آنها مهربانى مى كرد كه ديگران مى گفتند:
لَوَدَدْتُ اِنّى كُنْتُ يتيماً
"دوست داشتم من هم يك يتيم بودم" [ بحارالانوار ج 41 ص 49. ]
مراجعه به كتاب اخلاق اجتماعى "در جلد اوّل اين مجموعه"