در دوران شدّت جنگ و گرفتارى مسلمين، فقير گرسنه اى به مسجد رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم آمد واز گرسنگى شكايت كرد،كسى نتوانست اورا سير كند،پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم به همسران خود فرمود:
آيا غذائى داريد كه اين گرسنه را سير كنيم؟
جواب منفى بود.
رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود:
مَنْ لِهذَا الرَّجُلِ اللَّيْلَةَ
"چه كسى اين مرد گرسنه را امشب سير مى كند؟"
على عليه السلام آن گرسنه را به خانه برد.
از حضرت زهرا عليها السلام پرسيد:
آيا غذايى در منزل موجود است؟
حضرت زهرا عليها السلام پاسخ داد:
به مقدار شام خودمان و بچّه ها موجود است، امّا ما ايثار مى كنيم، و اين گرسنه را بر خود مقدّم مى داريم.
حضرت على عليه السلام فرمود:
نُومىِ الصَّبِيَّةَ وَ اطْفَى ءِ السِّراجَ
"بچه ها راخواب نموده و چراغ را خاموش كن"
امام غذاى اندك خود را جلوى آن مرد گذاشت و چون تاريك بود، بگونه اى وانمود كرد كه خودش هم مشغول غذا خوردن است تا مهمان با خيال آسوده غذا خورده و سير شود.
صبح كه براى نماز به مسجد تشريف بردند، رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم در حالى كه چشمان مباركش پر از اشك بود فرمود:
يا اباالحسن! ديشب خداوند از ايثارگرى تو در شگفت ماند و اين آيه را جبرئيل نازل فرمود:
ويُؤثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كان بِهِم خَصاصَة [ سوره حشر آيه 9 - و - بحارالانوار جلد 9 "قديم" ص 514. ]
"مؤمنان آنانند كه گرسنگان را برخود مقدم مى دارند اگرچه خود رمقى نداشته باشند." [ بحارالانوار ج41 ص28، با اندك اختلاف وج41 ص34 وج36 ص59. ]