يكى از مشخصات جامعه ايران در سالهاى 57 ـ 1342، گسترش و رواج انواع فساد (ادارى، مالى و اخلاقى) در اركان دولت و جامعه است كه در نتيجه آن ثروت ملت توسط دولت و دربار سلطنتى حيف وميل مى شد و يا به جيب يغماگران خارجى مى رفت. رواج فساد در ابعاد وسيع آن، از اساسى ترين ويژگيهاى حكومت هويدا به شمار مى رود; (1) روحيه دولتمردان هويدا غالباً و عامداً در جهت ترويج فساد و شكستن قبح آن بود وكسى كه تسليم چرخ فساد نمى شد، ناتوان، ناهماهنگ و مرتجع قلمداد مى گرديد. از مستخدم اداره گرفته تا وزير و وكيل و... در اين گردونه غرق شده و به آن تظاهر مى كردند، دروغ و دورنگى مد روز شده و رشوه گرفتن علامت عرضه و لياقت به شمار مى رفت.
آمار و ارقام مربوط به اماكن فساد و فحشا، مراكز فروش مشروبات الكلى، قمارخانه ها، كاباره ها و دانسينگ ها، تعداد معتادان مواد مخدّر،ميزان رشوه ها و پرونده هاى جرايم مختلف، نمونه اى از فساد اخلاقى در جامعه بود. در اين دوره فساد و فحشا به صورتهاى مختلف، جامعه را فراگرفته و توسعه يافت و حكومت هم علاوه بر اين كه ممانعتى ايجاد نمى كرد، با وسايل مختلف به آن دامن مى زد; قمارخانه هاى مجهّز و كازينوهاى شبانه روزى وابسته به دولت، هميشه داير بود و پولهاى هنگفت بدست آمده از نفت در آنها صرف مى شد و در نهايت به مجامع معتبرترى از همين نوع در خارج منتقل
1. مدنى، پيشين، ص 121.