اكَلَهُ الشَّىْ ءَ ايكالاً: خورانيد او را چيزى، دعوى چيزى را كرد بر وى.
لَعَنَ اللَّهُ اكِلَ الرَّبوا: نفرين خدا بر خورنده ربا.
اكَلَ بَيْنَهُمْ: سخن چينى كرد در ميان ايشان و برانگيخت بعض را بر بعضى.
اكَلَ الزَّرعُ و النَّخْلُ: خوردنى آورد درخت خرما و زراعت.
اكَلَ فُلاناً فُلاناً: قادر گردانيد فلانرا بر فلان.
اكَلَ فُلاناً مُؤاكَلَةً و اِكالاً: خورد با فلان.
اَكَّلَهُ الشَّىْ ءَ تَاْكيلاً: دعوى چيزى را كرد بر وى.
اَكَّلَ مالى وَ شَرَّبَهُ: بخوردوبخورد مردم داد مال را.
ظَلَّ مالى يُؤَكَّلُ و يُشَرَّبُ: ميچرند شتران من به هرگونه كه مى خواهند مى خورند و مى آشامند.
ايتَكَلَ الْعُضْوُ: خورد بعض آن بعض ديگر را.
اِئْتَكَلَ مِنْهُ وَ تَاَكَّلَ مِنْهُ: خشم گرفت و برانگيخته شد.
اِئْتَكَلَ غَضَباً: برافروخت از خشم.
تَاَكَّلَ: سخت درخشيدن سرمه و شمشير و برق و سيم.
اِسْتَاْكَلَهُ الشَّىْ ءَ: خواست از وى تا اين چيز را لقمه سازد براى او.
وَ هُوَ يَسْتَاْكِلُ الضُّعَفاءَ: او ميگيرد مال ضعيفان را.
تَاكَلَ الْقَوْمُ: با هم خوردند قوم.
تَاكَلَ الْاَبْطالُ فِى الْحَربِ: كُشت بعضى بعض ديگر را در جنگ.
اُكْل و اُكُل - اُكال، ج: رزق و ميوه، رأى، عقل، قوّت فهم، سخت بافتگى جامه و بهم افتادگى و خوبى آن، درستى خمير كاغذ.
اِنْقَطَعَ اُكْلُهُ: منقطع گرديد رزق او يعنى بمرد و فايده از دنيا نبرد.