بُسْ بُسْ: (مثلث الاول) كلمه اى است كه گوسفندان را به آن خوانند، شتران را به آن زجر كنند، ماده شتر را براى دوشيدن انس دهند.
بَسْبَس - بَسابِس، ج: زمين بى گياه، درختى است.
تُرَهَّاتُ الْبَسابِس و اَلتُّرهَّاتُ الْبَسابِس: باطل.
بَسْباسَة: درختى با طعم و بوى هويج (گزز).
(بَسَاَ) بِهِ بَسْئاً و بَسَئاً و بَساءً و بُسُوءً، ف م: انس گرفت و آرام يافت به آن.
بَسَاَ بِالْاَمْرِ بَسْاً و بُسُوءً: تهاون نمود، خوى گر شد به آن.
اَبْسَاْتُهُ: انس دادم او را.
ناقَةٌ بَسُوء: ماده شترى كه نزد دوشنده خود رام باشد.
(بَسَتَ)، ن: رفتن با قدمهاى گشاد، سبقت نمودن در دويدن.
بُسْتان - بَساتين و بَساتُون، ج: (معرب بوستان) باغ گلستان.
بُسْتانى: باغبانى.
بَسْتِلَّة: تغار چوبى.
بَسْتُونى: ورق خال توپوزى.
بَسْتيليَة: آب نبات ترش.
(بَسْتَق): خادم.
بُسْتُوقَة: (معرب بستو) مرطبان و كوزه سفالين كوچك.
بُسْتَقان: مالك يا نگهبان باغ.