خم را بگشا به روى مستان
از مــن بپذير رمـــــز مستى
آرام ده گُــل صفــــــــا باش
تـاريخچــــــــه جمال او شو
بردار پيالـــــه و فرو خـــوان
اى نقطه عطف راز هستى
من شاهد شهر آشنــايم
فرمانده جـمع عاشقــانم
از شهر گذشت نام و ننگم
مست از قـدح شراب نابم
ســازنده دير عاشقـــــانم
اين نغمه بر آمد از روانـــم
اى نقطه عطف راز هستى
رازى است درون آستينــــم
در زمره عاشقان سر مست
در جـرگـه طيــــر آسمـــانم
در ديده عـــاشقان، چنــانم
دلبـــــــــاخته جـــــمال يارم
با غــــــمزه چشم گلعذاران
گــويم به زبـان بىزبـــــــانى
اى نقطـه عطف راز هستى
برخاست ز عاشقى، صفيرى
او را بــه شـــــــرابخانـه آورد
از عشق، دگــر سخن نگويد
درويش صفت، اگـــر نباشى
ميخانه، نه جاى افتخار است
با عشوه بگو به جمع ياران
اى نقطه عطف راز هستى
اى صوت رســـــاى آسمانى،
اى قله كوه عشق و عاشق،
اى جلــــــوه كامل "انا الحق"
اى موسى صَعْق ديده در عشق
اى اصل شجر، ظهورى از تو
بر گوى به عشق، سرّ لاهوت
اى نقطه عطف راز هستى
اى دور نـــــــمـــــاى پور آزر،
اى نار فراق، بر تـــــو گلشن
بـــردار حجـــــاب يـار از پيش
از چهــــــره گلعذار دلــــــدار
آشفته چه گشت پيچ زلفش
بر گــــوش دل و روان درويش
اى نقطه عطف راز هستى
در حلقه سالكـــــان درويش
راهب صفتان جـــــام بر كف
در جمله زاهدان و مىنوش
در راه رسيدن به دلـــــــدار
فارغ بود از جهان، به جامى
فرياد زند ز عشق و مستى
اى نقطه عطف راز هستى
بر گير ز دوست، جام مستي