بسم اللّه الرّحمن الرّحيم

مقدّمه

بعد الحمد والصّلاة

واژه تبليغ، برگرفته از بلاغ، به معنى رسانيدن است و در اصطلاح عالمان دين به معنى رسانيدن حقايق دينى به ديگرى است. لازمه ابلاغ دين، اوّلاً، علم بدان است؛ آن هم علم تفصيلى، و ثانياً، دانستن روش و آيين است؛ آن هم دانستن همه جزئيات و فروع آن. بدون اين دو شرط، هيچگاه تبليغ، تحقّق نمى يابد و كسى نمى تواند به تبليغ بپردازد. مضافاً اينكه اگر مقصود از تبليغ، تأثير نيز باشد، به شرط ديگرى نيز نياز است و آن، عمل مبلّغ به آن چيزى است كه مردم را بدان فرامى خواند.

عصر حاضر، دوره مواجهه فرهنگهاست و اينك كاروان بشريّت، پس از آن همه جنگهاى كيان سوز، به آن حدّ از رشد و دانايى رسيده كه به گفتگو با يكديگر بپردازند و تبادل فرهنگى را جايگزين تهاجم نظامى كنند. در اين عرصه، وظيفه عالمان دينى گسترده تر و خطيرتر از پيش شده و بر آنان است كه ضمن ابلاغ حقايق دينى به مسلمانان، آنها را با زبان و بيان ديگرى، به پيروان فرهنگهاى ديگر نيز ابلاغ كنند.

در عصرى كه يكى از دولتمردان بلوك سرمايه دارى گفته بود: «بزرگترين جنگى كه در پيش داريم، جنگ براى تسخير انسانهاست»، روشن است كه وظيفه دانشوران مسلمان در تبليغ آموزه هاى دين تا چه اندازه سنگين و خطير و دغدغه آفرين است.

آنچه در اين دفتر گرد آمده، گزيده اى از مقالات عالمان اسلامى در باره آيين تبليغ است. چنانكه گذشت در عرصه تبليغ، گذشته از علم، به دانستن آيين و روش آن نيز احتياج است. از امام باقر(ع) در تفسير آيه «ليس البرُّ بأن تأتوا البيوت من ظهورها» روايت شده است: «يعنى أن يأتى الامور من وجهها، اىّ الامور كان». از اين حديثِ صريح دانسته مى شود كه در هر كارى با روش بايد پيش رفت و تا هنگامى كه كارى روشمند نباشد، نتيجه بخش نيست.

مقالات حاضر عهده دار تبيين راه و رسم تبليغ است و هر يك، به قلم يكى از دانشوران و به تفاريق نوشته شده است. كانون نويسندگان فضلاى قمى اميدوار است با جمع اين مقالات پراكنده در اين دفتر توانسته باشد به اندكى از وظيفه خود جامه عمل پوشانيده باشد و مبلّغان دين را با آيين تبليغ آشنا كند. بمنّه وكرمه.

كانون نويسندگان فضلاى قمى