از اين تقابل، روشن مى شود كه مؤمنان، زندگان انذارپذيرند و كافران، انذارناپذيران مرده اند; زيرا حيات انسانى انسان، به فطرت توحيدى اوست و اگر اين فطرت توحيدى در زير خاك طبيعت و شهوت و غضب مدفون شود، انسان، حيات انسانى اش را از دست مى دهد و مى ميرد; اگر چه از حيات حيوانى و طبيعى بهره مند است. به همين دليل، خداى سبحان درباره سياه قلبان كافر، به پيامبر گرامى خود مى فرمايد:
«وما انت بمسمع من فى القبور» (51) ;
«انك لاتسمع الموتى ولا تسمع الصم الدعاء اذا ولوا مدبرين وما انت بهادى العمى عن ضلالتهم ان تسمع الا من يؤمن باياتنا فهم مسلمون » (52) ;
تو نمى توانى اهل قبور را شنوا كنى; تو نمى توانى مردگان را شنوا كنى; تو نمى توانى كران را كه از گفتارت روى مى گردانند شنوا كنى و تو نمى توانى كوران را از ضلالت، به سوى نور هدايت كنى; تو فقط مى توانى مؤمنان به آيات ما را به حق و حقيقت شنوا كنى و ايشانند كه تسليم امر خدايند.