(مسأله 209) اگر بدن حيوان يا باطن بدن انسان (مانند داخل دهان و بينى) با عين نجس مثل خون يا متنجس مثل آب نجس آلوده شود، چنانچه آنها برطرف شوند، بدن آن حيوان و يا باطن بدن انسان نيز پاك مىشود; مثلاً اگر خونى از لاى دندان بيرون آيد و در آب دهان از بين برود، آب كشيدن داخل دهان لازم نيست، ولى اگر دندان عاريه يا دندانى كه با مواد مصنوعى پر شده در دهان نجس شود، به احتياط واجب بايد آن را آب بكشند.
(مسأله 210) اگر غذا بين دندانها مانده باشد و داخل دهان خون بيايد، چنانچه انسان نداند كه خون به غذا رسيده، آن غذا پاك است و اگر خون به آن برسد، بنابر احتياط واجب نجس مىشود.
(مسأله 211) اگر جايى كه انسان نمىداند ظاهر بدن است يا باطن آن نجس شود، بنابر احتياط واجب بايد آن را آب بكشد.
(مسأله 212) اگر گرد و خاك نجس به لباس، فرش و مانند آن بنشيند، چنانچه هر دو خشك باشند نجس نمىشوند، و اگر گرد و خاك يا لباس، فرش و مانند آن مرطوب باشد، بايد محل نشستن گرد و خاك را آب بكشند.
(مسأله 213) ادرار و مدفوع حيوانى كه به خوردن نجاست انسان عادت كرده نجس است و اگر بخواهند پاك شود، بايد آن را استبراء كنند، يعنى تا مدتى كه بعد از آن مدّت ديگر به آن نجاستخوار نمىگويند، نگذارند نجاست بخورد و غذاى پاك به آن بدهند. و بنابر احتياط واجب بايد شتر نجاستخوار را چهل روز، گاو را بيست روز، گوسفند را ده روز، مرغابى را پنج روز و مرغ خانگى را سه روز از خوردن نجاست باز دارند و غذاى پاك به آنها بدهند.
(مسأله 214) اگر بدن يا لباس مسلمان يا چيز ديگرى مانند ظرف و فرش كه در اختيار او است نجس شود و آن مسلمان غايب گردد و انسان احتمال بدهد كه آن چيز را آب كشيده يا به واسطه آن كه آن چيز مثلاً در آب جارى افتاده پاك شده است، اجتناب از آن لازم نيست.
(مسأله 215) اگر خود انسان يقين كند چيزى كه نجس بوده پاك شده است، يا دو عادل از پاك شدن آن خبر دهند، و همچنين اگر كسى كه چيز نجس در اختيار او است بگويد: «آن چيز پاك شده» يا مسلمانى چيز نجس را آب كشيده باشد ـ اگرچه معلوم نباشد درست آب كشيده يا نه ـ آن چيز پاك است.
(مسأله 216) اگر كسى كه متصدى آب كشيدن لباس شده و لباس نيز در تصرّف او بوده بگويد: «آن را آب كشيدم»، آن لباس پاك است.
(مسأله 217) اگر انسان حالى دارد كه در آب كشيدن چيز نجس يقين پيدا نمىكند، مىتواند به گمان خود در پاك بودن اكتفا نمايد و آن چيز پاك است.