حضرت حسن، بعد از آن حسين، بعد علىّ بن الحسين، بعد محمّد بن على، بعد جعفربن محمّد، بعد موسى بن جعفر، بعد علىّ بن موسى، بعد محمّد بن على، بعد از اينبزرگواران توئى اى مولاى من، پس امام علىّ النقى عليه السلام به جناب عبدالعظيم فرمود:بعد از من حسن پسر من است، پس چگونه باشند مردم در زمان خلف بعد از او؟ گفتمو چگونه است اين اى مولاى من؟ فرمود: براى اين كه ديده نمى شود شخص او وحلال نباشد بر زبان آوردن نام او تا آن كه خروج كند و پر كند زمين را از عدل و دادهمچنانكه پر شده باشد از ظلم و جور، گفتم اقرار كردم يعنى به امامت حضرت حسنعسگرى، و خلف آن حضرت قائل شدم، پس گفتم و مى گويم كه دوست اينبزرگواران دوست خدا است، و دشمن ايشان دشمن خدا است و اطاعت ايشاناطاعت خدا است و معصيت ايشان معصيت خدا است و مى گويم كه معراج حقّ استو سؤال در قبر حق و بهشت و دوزخ وصراط و ميزان حقّ است و آن كه قيامتآمدنيست شكّى نيست و خداوند زنده مى كند و برمى انگيزاند كسانى را كه در قبرهاجا دارند و مى گويم كه فرائض واجبه بعد از ولايت يعنى دوستى رسول و ائمه قدس سرهمانماز است و زكوة و روزه و حج و جهاد و امر به معروف و نهى از منكر: پس حضرتامام على النّقى فرمود اى ابوالقاسم اين است به خدا سوگند دين خدا كه پسنديده استآن را براى بندگانش ثابت بمان بر همين اعتقاد خداوند ثابت دارد بقول ثابت درحيات دنيا و آخرت.

هجرت حضرت عبدالعظيم از حجاز به عراق و از عراق تا به ايران

حضرت عبدالعظيم در حدود سنه 250، از مدينه طيّبه به سامره خدمت حضرتهادى مشرف شده پس از مدّتى از آنجا نهضت و هجرت نموده به جانب ايران و بهخطّه رى نزول اجلال فرمودند.

علاّمه مجلسى در تحفة الزوائد فرمايد از مزارات مشهوره معلومه مرقد منوّر