گذشته بود و دقيقاً در سن و سالى بوده كه مى توانسته است كتابصحيح بخارىرااز ابوالعز عبدالباقى همدانى سماع كند.
نجم الدين دايه در تفسير تأويلى خود، به شيوه تفاسير اشارى، همّت خود راصرف توجه به معانى اشارى و لطايف قرآنى كرده استدر جاى جاىبحر الحقايقنيز به اين نكته تصريح كرده است كه اين گونه معانى كه مخاطبانش اهلِ تحقيقهستند، پس از پذيرش معانى ظاهرى و در مرحله اى فراتر از آن دانسته مى شوداينگفته شايد از آن رو صادر شده كه عالمان ظاهرى و بويژه محدثان بدانند كه وى نيزبه تفسير ظاهر و مأثور، آشنايى داشته و از سرِ مخالفت با آن گونه از تفسير درنيامدهاستهمچنين با تطبيق مبانى شرع و شريعت با عرفان و طريقت، خود را از اتهام«تفسير به رأى» دور نگاه داشته استنجم دايه، احاديث مربوط به ذمّ «مفسرانِ بهرأى» را خود نقل مى كند و تأويلات را تا زمانى مجاور مى شمارد كه تعارضى بامبانى ظاهرى شرع نداشته باشد.
نجم الدين رازى در تفسير خود، از مفسّرانى چون سهل بن عبداللّه تسترى،ابوالحسن واحدى، ابواسحاق ثعلبى و نيز ابو عبدالرحمن سلمى نقل مطلب كردهاست، اگر چه منقولات وى از ساير عارفان صاحب نام نيز همچون: ابوبكر واسطى،رابعه عدويّه، ابوبكر وراق، جنيد بغدادى، شيخ ابوسعيد ابى الخير، مجدالدينبغدادى، بايزيد بسطامى، شبلى، ابوحامد غزّالى، ابوعثمانى مغربى، بابا طاهرهمدانى و ديگر مشايخ پيش از وى، كم نيستامّا به نظر مى رسد كه برخى از اقوالمشايخ را از تفاسير عرفانى پيش از خود دريافته باشدبه جز مفسرانى كه نجم رازىخود به تصريح از آنها ياد كرده است، موارد قابل توجهى نيز نقل قول، بى ذكر مأخذ