وقتى قرائت حمد و سوره تمام شد، به ركوع مى رويم و به اندازه اى كه دست ها به زانوها برسد خم مى شويم و چنين مى گوييم:
«سِبحانَ ربّى العَظيمِ وَ بِحَمْدِهِ»
يا سه مرتبه مى گوييم: «سُبْحانَ الله»
پس از ركوع، به طور كامل مى ايستيم و بعد به سجده مى رويم.
در سجده هفت جاى بدنمان; يعنى پيشانى، كف دو دست، سر زانوها و نوك انگشتانِ بزرگ پا (شَست) را به زمين مى گذاريم و مى گوييم:
«سِبحانَ ربّىَ الاْعَلى وَ بِحَمْدِهِ»
يا سه مرتبه مى گوييم: «سُبْحانَ الله»
در سجده نماز، پيشانى را بر «خاك» يا «سنگ» يا چيزهاى ديگرى از «زمين» مى گذاريم. سجده بر «چوب» و «كاغذ» نيز صحيح است.
مُهر نماز، از خاك پاكيزه اى است كه نمازگزار براى سجده، پيشانى را بر آن مى گذارد و بهتر است بر مهر كربلا كه از خاك قبر امام حسين(عليه السلام) تهيه شده، سجده كنيم. چون جهاد و شهادتِ بهترين انسان ها را به يادمان مى آورد كه در راه دين اسلام به شهادت رسيدند.
وقتى سجده اوّل تمام شد مى نشينيم و بار ديگر به سجده مى رويم و سجده دوّم را مانند سجده اوّل بجا مى آوريم.
با تمام شدن سجده دوّم، يك ركعتِ نماز به پايان مى رسد.