در روايت مهمى آمده كه :
نماز بين حق و بين عبد تقسيم شده ، نصف اين حقيقت در رابطه با حق و نصف ديگر در رابطه با عبد است .
حضرت حق فرموده :
نماز را بين خود و عبدم تقسيم كردهام : نصف از من و نصف از بنده من است ، بندهام آنچه را از من مىخواهد بخواهد .
عبد وقتى مىگويد : بسم اللّه الرحمن الرحيم .
حق مىفرمايد : عبدم از من ياد آورد .
چون بگويد : الحمد للّه رب العالمين .
حضرت حق مىفرمايد : عبدم مرا ستايش كرد .
چون بگويد : الرحمن الرحيم .
حضرت حق بگويد : بندهام مرا ثنا گفت .
چون عبد بگويد : مالك يوم الدين .
حق بفرمايد : بندهام از من تمجيد كرد .
چون بگويد : اياك نعبد و اياك نستعين .
حضرت حق بگويد : اينست بين من و بنده من ، بخواهد هرچه از من مىخواهد .
وقتى عبد بگويد : اهدنا الصراط المستقيم * صراط الذين انعمت عليهم غيرالمغضوب عليهم * ولا الضالين [215] .
حق مىفرمايد : آنچه خواستى براى تو باشد و هر چه غير از اين مىخواهى از من بخواه[216] .
از اين روايت وجوب قرائت حمد به طور صريح استفاده مىشود و روشن است كه اگر كسى حمد را نخواند ، نماز نخوانده است .
و از آنجا كه نماز ، مناجات عبد با حضرت حق است و مناجات در حقيقت ذكر است و هر كس ذكر حق كند ، جليس حق شده و هر كس به مقام مجالست با دوست برسد با ديده پرقدرت قلب جليس را مىبيند ، پس نماز او در حقيقت مقام شهود و حضور و مشاهده است .