1 ـ كسانى كه داراى اخلاقى نيكو و رفتارى پسنديده باشند .
2 ـ مردمى كه در پنهان و آشكار ، بيم از خداى در دل دارند .
3 ـ افرادى كه از جدال و ستيزهجويى خوددارى كنند گرچه حق با آنان باشد .
امام صادق عليهالسلام از اميرالمؤمنين عليهالسلام روايت مىكند :
از ستيزهجويى و خصومت با مردم برحذر باشيد ؛ زيرا اين دو حالت ، قلب انسان را نسبت به برادران ايمانى بيمارگونه مىسازد و نفاق و دورويى در زمينه اين دو حالت در دلها ريشه مىدواند و رو به رويش و رشد مىگذارد[113] .
از آفات زيانبار مراء و جدال و مناظره ، ريا و تظاهر و ملاحظه از توده مردم و سعى و تلاش براى جلب قلوب آنان و معطوف ساختن توجه ايشان به خويش مىباشد ، تا نظر و رأى آدمى تأييد شود و با وى هماهنگى برقرار گردد و اين عين ريا و تظاهر و دغل كارى است .
ريا و صحنهسازى ، يك نوع درد و بيمارى مشكلزا و مرضى وحشتناك و كُشنده است ، قرآن مىفرمايد :
وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَكْرُ أُولئِكَ هُوَ يَبُورُ [114] .
و كسانى كه حيلههاى زشت به كار مىگيرند ، براى آنان عذابى سخت خواهد بود ، و بىترديد حيله آنان نابود مىشود .
در شرح باب پنجاهم « مصباح الشريعة » به خواست حضرت حق به طور مفصل به مسئله ريا اشاره خواهد شد .
ديگر از عوارض سوء و آفت جدال و مراء و مناظره غير احسن ، خشم و غضب است .
جدال كننده غالباً نمىتواند از تيررس خشم در امان بماند ، به خصوص اگر به سخن وى ايراد و اشكال كنند و بيان او مورد اعتراض و انتقاد قرار بگيرد و استدلال او در حضور مردم مردود شناخته شود ، در چنين شرايطى ناگزير از عصبانيت است .
خداوند و همه انبيا از خشم و غضب به هر كيفيتى كه اتفاق افتد نكوهش كردهاند و نسبت به آن تهديد به عذاب نمودهاند ، به خصوص اگر منشأ غضب عصبيت بىمورد و بيجا باشد .