غيبت كنندگان در حقيقت پايمال كننده زحمات انبيا و امامان و اوليا و پشتكنندگان به حقايق الهيّه و فيوضات ربانى و دوستان شيطان و رفيقان ابليس و راهرو راه جهنم و ستمكاران بر مردم مظلوم و بىدفاعند .
با ارتكاب هر گناه در حقيقت تيشه به ريشه كمال و سعادت و حركت الهى زده مىشود ، همه ما اين مسئله را امتحان كردهايم كه چون به گناهى آلوده مىگرديم ، حس مىكنيم كه درون ما را ابرى از تاريكى و ظلمت گرفته و آثار آن ظلمت اين است كه از خود و مردم و معارف حقه و عبادت و طاعت و خدمت و كرامت منزجر شده و دلسرد مىشويم و اين معنا را نيز امتحان كردهايم كه هرگاه به ترك گناهى به لطف حضرت حق موفق شدهايم ، در باطن خويش احساس سبكى و نور و روشنايى كرده و گويى دو بال پر قدرت براى پرواز به سوى حضرت دوست پيدا كرده و از عبادت و طاعت و خدمت و انجام فرايض الهيّه لذّت مىبريم .
در لحظاتى كه حالات عالى ملكوتى به انسان دست مىدهد و نسيم جانبخش فضاى لاهوتى به سوى انسان مىوزد و درِ رحمت واسعه دوست به روى انسان گشوده مىشود ، آدمى با تمام وجود مترنّم به اين غزل فيض ، آن شوريده عاشق مىگردد :