باز به پا كرد نوبهار، سرادقطبل زد از نيمروز لشكر نوروزلشكر دى شد به كوهسار شمالىرعد فرو كوفت كوس و ابر ز بالاغنچه بخندد به گونه ى لب عذراسنگدلى بين كه چهر درهم معشوقاز مى فكرت بساز جام خرد پرهركه سحرخيز گشت و فكر كنندهچون گل خندان، پگاه، روى فرو شوىغنچه صفت پرده ى خمود فرو درخيز كه گل روى خود به ژاله فروشستخيز كه مرغ سحر سرود سرايدحجت يزدان كه دست علم قديمشراهبر ممنان به درك مسائلجام علومش جهان نماى ضمايراز پى او رو، كه اوست هادى امتراه به دارالشفاى دانش او جوىاى خلف مرتضى و سبط پيمبرخون به دلت كرد روزگار جفاكيشپرتو مهرت مباد دور ز دلهاپرتو مهرت مباد دور ز دلها
بلبل آمد خطيب و قمرى ناطقوز حد مغرب گرفت تا حد مشرقبست به هر مرز برف راه مضايقبر سر دشمن ز برق ريخت صواعقابر بگريد به سان ديده ى وامقباز نگردد مگر ز گريه ى عاشقجام خرد پر نگردد از مى رايقراحت مخلوق جست و رحمت خالقجانب حق روى كن به نيت صادقيكسره آزاد شو ز قيد علايقتا كه نماز آورد به رب مشارقهمچو من اندر مديح جعفر صادقدين هدى را نطاق بست ز منطقپيشرو عارفان به كشف حقايقناخن فكرش گره گشاى دقايقگفته ى او خوان، كه اوست ناصح مشفقكوست طبيبى به هر معالجه حاذقجور كشيدى بسى ز خصم منافقتا تن پاكت به قبر گشت ملاصقسايه ى لطفت مباد كم ز مفارقسايه ى لطفت مباد كم ز مفارق