اِنَّمـَا الْبـَصـيـرُ مـَنْ سـَمـِعَ فـَتـَفـَكَّرَ وَ نـَظـَرَ فـَأَبـْصـَرَ وَانْتَفَعَ بِالْعِبَرِ، ثُمَّ سَلَكَ جَدَداً واضِحاً. [ نهج البلاغه، خ 152، ص 473 ـ 474. ]
انـسـان بـا بـصـيـرت كـسى است كه بشنود و خوب بينديشد و بنگرد و ببيند و از تجارب دنيا بهره گيرد، سپس در راه روشن حركت كند.
دَوامُ الْغَفْلَةِ يُعْمِى الْبَصيرَةَ [ شرح غررالحكم، ج 4، ص 22. ]
غفلت پيوسته، بصيرت را كور گرداند.