تقوا، ملازم بندگى

... فَاتَّقى عَبْدٌ رَبَّهُ، نَصَحَ نَفْسَهُ وَ قَدَّمَ تَوْبَتَهُ وَ غَلَبَ شَهْوَتَهُ... [ نهج البلاغه، خ 63، ص 153. ]

بـنـده بـايـد از پـروردگارش بترسد، خيرخواه خود باشد و پيش از رسيدن مرگ توبه كند و بر شهوتش چيره شود.

اين چنين تقوايى داشته باشيد

اِتَّقـُوا اللّهَ تـَقـِيَّةَ مَنْ شَمَّرَ تَجْرِيداً، وَجَدَّ تَشْميراً، و أَكْمَشَ فى مَهَلٍ، وَ بادَرَعَنْ وَ جَلٍ، وَ نَظَرَ فى كَرَّةِ الْمَوْئِلِ، وَ عاقِبَةِ الْمَصْدَرِ، وَ مَغَبَّةِ الْمَرْجِعِ. [ نهج البلاغه، ح 201، ص 1181. ]

تـقواى الهى پيشه كنيد، همچون كسى كه از همه وابستگى ها برهد، دامن همت به كمر زند، چالاك و كـوشـا بـاشـد و در فـرصـت زنـدگى، بينا و سبك راه سپرد و در كار خير پيشى گيرد و در بـازگشت به پناهگاه خويش بنگرد و به پايان كارها كه بازگشت به سوى پروردگار است چشم دوزد.