فرو بردن خشم

اِكْظِمِ الْغَيْظَ وَ تَجاوَزْ عِنْدَ الْمَقْدُرَةِ. [ نهج البلاغ، ن 69، ص 1067. ]

خشمت را فرو بر و هنگام دستيابى |به دشمن| از او بگذر.

خشم خدايى

مَنْ شَنِىءَ الْفاسِقينَ وَ غَضِبَ لِلّهِ غَضِبَ اللّهُ لَهُ وَ أَرْضاهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ. [ نهج البلاغه، ح 30، ص 1100. ]

هـر كـس بـا بدكاران دشمنى ورزد و براى خوشنودى خداوند بر آنان خشم گيرد، خداى نيز به خاطر او به خشم آيد و در روز رستخيز خوشنودش گرداند.