مَنْ اَصْبَحَ عَلَى الدُّنْيا حَزِيناً فَقَدْ اَصْبَحَ لِقَضاءِ اللّهِ ساخِطًا، وَ مَنْ اَصْبَحَ يَشْكُو مُصِيبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَاِنَّما يَشْكُو رَبَّهُ. [ نهج البلاغه، ح 219، ص 1187. ]
آن كـه از دنـيا اندوهناك است، از قضاى خدا خشمناك است و آن كه از مصيبتى كه بدو رسيده گِله آرد، از پروردگار خود شكوه كرده است.
اَلدُّنْيا مُطَلَّقَةُ الاَْكْياسِ. [ شرح غررالحكم، ج 1، ص 120. ]
دنيا طلاق داده مردان زيرك است.