رُبَّ مـُسـْتـَقـْبـِلٍ يـَوْمـاً لَيـْسَ بـِمـُسـْتـَدْبـِرِهِ وَ مـَغـْبـُوطٍ فـى اَوَّلِ لَيـْلِهِ قـامَتْ بَواكِيهِ فى اخِرِهِ. [ نهج البلاغه، ح 372، ص 1267. ]
بـسـا كـسـانـى كـه روزى را بـه پـيـشـتـاز شـتـابـنـد كـه بـدرقـه اش را فـرصـتـى نـيـابـنـد "اجـل او را بـه شـب مـُهـلت نـدهـد" و بـسـا كـسـى كـه بـر "خـوشـى" او در اول شـب غـبـطـه بردند و در آخرش گريه كنندگان بر او برخاستند "آرى سر شب تخت و تاج داشت و بامداد به زير خاك رفت".
لا تَنالُونَ مِنْها نِعْمَةً اِلاّ بِفَراقِ أُخْرى. [ نهج البلاغه، خ 145، ص 440. ]
از دنيا به نعمتى نمى رسيد، جز آن كه نعمتى را از دست مى دهيد.