اِنَّ الدُّنـْيـا وَالاَّْخِرَةَ عَدُوّانِ مُتَفاوِتانِ وَ سَبيلانِ مُخْتَلِفانِ... وَ ماشٍ بَيْنَهُما كُلَّما قَرُبَ مِنْ واحِدٍ بَعُدَ مِنَ الاَّْخَرِ. [ نهج البلاغه، ح 100، ص 1133. ]
دنـيا و آخرت دو دشمن دو گانه و دو راه جدايند... و رونده ميان آن ها چون به يكى نزديك گردد، از ديگرى دور شود.
بِالدُّنْيا تُحْرَزُ الاَّْخِرَةُ. [ نهج البلاغه، خ 155، ص 488. ]
بوسيله دنيا آخرت بدست مى آيد.