منت گذاشتن

اَلْمَنُّ يُنَكِّدُ الاِْحْسانَ. [ شرح غررالحكم، ج 1، ص 178. ]

منت گذارى، |وزن| احسان و نيكى را سبك مى كند.

استقامت بر نيكى ها

لا يُزَهِّدَنَّكَ فِى الْمَعْرُوفِ مَنْ لا يَشْكُرُهُ لَكَ، فَقَدْ يَشْكُرُكَ عَلَيْهِ مَنْ لا يَسْتَمْتِعُ بِشَىْءٍ مِنْهُ وَ قَدْ تُدْرِكُ مِنْ شُكْرِ الشّاكِرِ اَكْثَرَ مِمّا اَضاعَ الْكافِرُ. [ نهج البلاغه، ح 195، ص 1179. ]

هـرگز ناسپاسى افراد از انجام دادن كار نيك دلسردت نكند، كه كسانى نيز هستند كه بى هيچ بهره يا منتى، سپاست مى گويند، و چه بسا كه از سپاس سپاسگزاران بيش از آنچه ناسپاس، تباه ساخته، بهره مند شوى.