فـَإِذَا نـَزَلْتُمْ بِعَدُوٍّ أَوْ نَزَلَ بِكُمْ فَلْيَكُنْ مُعَسْكَرُكُمْ فى قُبُلِ الاَْشْرافِ أَوْ سِفاحِ الْجِبالِ، أَوْ أَثْناءِ الاَْنْهارِ كَيْما يَكُونَ لَكُمْ رِدْءاً وَ دُونَكُمْ مَرَدّاً. [ نهج البلاغه، ن 11، ص 278. ]
چـون هـنـگـامـى كـه بـر سـر |سـپـاه| دشـمـن فـرود آمـديـد يـا دشـمـن بـر سـر شـمـا فرود آمد، لشـگـرگـاهـتان را برفراز بلندى ها، يا دامنه كوه ها، يا بين رودخانه ها قرار دهيد تا شما را پناه و دشمن را مانعى بر سر راه بُود.
تـَزُولُ الْجـِبـالُ وَ لا تـَزُلْ! عـَضَّ عـَلى نـاجـِذِكَ، اَعـِرِ اللّهَ جـُمـْجـُمـَتـَكَ، تـِدْ فـِى الاَْرْضِ قَدَمَكَ. [ نهج البلاغه، خ 11، ص 62. ]
اگر كوه ها متزلزل شوند تو تكان مخور، دندان ها را به هم فشار ده، سر را به خدا عاريت ده، قدمهايت را بر زمين ميخكوب كن.