ناتوانى انسان

مـِسـْكـيـنٌ ابـْنُ آدَمَ: مـَكـْتـُومُ الاَْجـَلِ، مـَكـْنـُونُ الْعـِلَلِ، مـَحْفُوظُ الْعَمَلِ، تُؤْلِمُهُ الْبَقَّةُ، وَ تَقْتُلُهُ الشَّرْقَةُ، وَ تُنْتِنُهُ الْعَرْقَةُ. [ نهج البلاغه، ح 411، ص 1282. ]

بـيـنـوا و بيچاره فرزند آدم؛ مرگش پنهان، بيمارى ها و دردهايش پوشيده و كردارش نگاشته اسـت، و پـشـه اى او را آزار رسـانـد، جـرعـه اى گـلوگـيـر بـكـشـدش و عرق، تن وى را گَنْده گرداند.