سالها در سلوك پيچيديم گاهگاهي گريستيم چو ابر گاه بر خوان حسن بنشستيم گاه مستانه باده ها خورديم شرح شاهد به عارفان شهود تا نشاني ازو به دست آيد ليس ما في الوجودالّا هو الذي لا اله الّا هو

چون فلك گرد خويش گرديديم گاهگاهي چو ابر خنديديم گاه از باغ عشق گل چيديم گاه رندانه عشق ورزيديم گاه گفتيم گاه بشنيديم پاي هر رهروي را ببوسيديم الذي لا اله الّا هو الذي لا اله الّا هو

اگرت هست دين و دولت يار مرتضي زبد زمان و زمين گفت: باشد اداي دين از دين

دين خلق خداي را بگذار باشد اداي دين از دين باشد اداي دين از دين

بر تو كاري اگر شود دشوار صبر كن زانكه صبر معتبرست بعد صبرت بشارت ظفر است

خاطر خود از آن شكسته مدار بعد صبرت بشارت ظفر است بعد صبرت بشارت ظفر است

هر برادر كه با تو هست عنود آن برادر بود كه در ياري چست باشد به روز دشواري

نه برادر، نه يار خواهد بود باشد به روز دشواري باشد به روز دشواري

گرچه مرغ سخن سراست زبان به بود كانچه بر زبان آري در سخن صرفه اي نگهداري.

مرد بود گوي را بلاست زبان در سخن صرفه اي نگهداري. در سخن صرفه اي نگهداري.

در توكل اگر دلت صافي است اي پسر بر خدا توكل كن گر قبول است، كافي است سخن

در همه حالتت خدا كافي است گر قبول است، كافي است سخن گر قبول است، كافي است سخن

كاهلي در نماز كفران است مرد كاهل نماز در ره دين با خدا و رسول هست به كين

قوت كفر و ضعف ايمان است با خدا و رسول هست به كين با خدا و رسول هست به كين

ميهمان گر كم است و گر بسيار نام نيكو به دادن نان است دست بسيار بركت خوان است

آنچه داري ازو دريغ مدار دست بسيار بركت خوان است دست بسيار بركت خوان است

تا تواني مكن ز حلم شكيب زن جمالش به درّ و مرجانست حلم، زيب و جمال مردان است

مرد را حلم گشت زينت و زيب حلم، زيب و جمال مردان است حلم، زيب و جمال مردان است

باطلاني كه مست دورانند ليك جولان حق به وجود وجود از ازل تا ابد بخواهد بود

در جهان ساعتي به جولانند وجود از ازل تا ابد بخواهد بود وجود از ازل تا ابد بخواهد بود

مرد نادان ز تندي و تيزي ور به نرميش خوي باشد و رأي باسلامت قرين بود همه جاي

افتد اندر هلاك و خونريزي باسلامت قرين بود همه جاي باسلامت قرين بود همه جاي

پيش مرد، مرد را گنج است نخوري در جهان غم روزي گر همه پاره دوزي اندوزي

مانع مكر و دافع رنج است گر همه پاره دوزي اندوزي گر همه پاره دوزي اندوزي

گويمت بهترين ياران كيست؟ آن كه بر خيز رهنما باشد ياري او خداي را باشد

بشنو كين گهر زكان علي است ياري او خداي را باشد ياري او خداي را باشد

هر كه او را ز عقل برهاني است مرد را مردمان مرد شناس اول از همنشين كنند قياس

همدمش عاقل سخنداني است اول از همنشين كنند قياس اول از همنشين كنند قياس

دال بر دين مردمان سخن است هر كه را دين او درست بود سخن او چگونه سست بود؟

ترجمان دل و زبان سخن است سخن او چگونه سست بود؟ سخن او چگونه سست بود؟

طمعت نزد خلق خوار كند از طمع گر تو بركنار شوي در دو عالم بزرگوار شوي

خواريت را يكي هزار كند در دو عالم بزرگوار شوي در دو عالم بزرگوار شوي

عوضي نيست زندگاني را ور نه چون پير گردي آخر كار حسرت آن دلت كند افگار

ور غنيمت شمر جواني را حسرت آن دلت كند افگار حسرت آن دلت كند افگار

خوشي عمر داني اندر چيست؟ آن كه او بهترين هر دو سراست از خدا امن با سلامت خواست

امن اگر هست، خوش تواني زيست از خدا امن با سلامت خواست از خدا امن با سلامت خواست

يا بر عقل تو دليل بود يار عاقل به غير عاقل نيست مرد عاقل نديم جاهل نيست

با نبّي يار جبرئيل بود مرد عاقل نديم جاهل نيست مرد عاقل نديم جاهل نيست

باطن آراي باش اي درويش زينت ظاهرت غرور دهد زينت باطنت سرور دهد

غره كم شو به زيب ظاهر خويش زينت باطنت سرور دهد زينت باطنت سرور دهد

از تواضع بزرگوار شوي در تواضع بود بزرگي مرد بي تواضع بود بزرگي سرد

وز تكبّر چو خاك خوار شوي بي تواضع بود بزرگي سرد بي تواضع بود بزرگي سرد

اي پسر رو نكو سرشتي كن دامن حرص از جهان برچين درميان بهشت خويش بنشين

خويش را در روش بهشتي كن درميان بهشت خويش بنشين درميان بهشت خويش بنشين

خوي كن با قرائت قرآن دل كه بيمار رنج خذلان است شربت شافي اش ز قرآن است

تا بيابي به دل تو بوي جنان شربت شافي اش ز قرآن است شربت شافي اش ز قرآن است

پايه نيك مردي آن دارد و آن كه از شرّ اوست خوف بشر هست از جمله برادران بدتر

كه ازو هيچكس نيازارد هست از جمله برادران بدتر هست از جمله برادران بدتر

رنج مردم ز آفت سخن است گر صلاح است گفت، لب بگشاي ور نه بنشين و در سكوت افزاي

خامشّي زبان صلاح تن است ور نه بنشين و در سكوت افزاي ور نه بنشين و در سكوت افزاي

دشمنان مي زنند تير و سنان طعن دشمن اگرچه با ضرر است زخم محبوب دردناكتر است

دوستان مي زنند تيغ زبان زخم محبوب دردناكتر است زخم محبوب دردناكتر است

ميل نيكان به صحبت اشرار با خردمند همنشيني به با بدان هرچه كم نشيني به

گمرهي آورد خرد را بار با بدان هرچه كم نشيني به با بدان هرچه كم نشيني به

گمره آنكس كه دين بدنيا بهر لذات پنج روز جهان دين به دنيا فروختن نتوان

داد ابدالدهر در ضلال افتاد دين به دنيا فروختن نتوان دين به دنيا فروختن نتوان

دل ز كج خو مدام بخراشد خاطر از خوي راست شد خوشنود سايه راست، راست خواهد بود

سايه كج هميشه كج باشد سايه راست، راست خواهد بود سايه راست، راست خواهد بود

گر به قاف قناعت آري روي ازطمع شد گدا، طبيعت مرد پادشاه است اگر قناعت كرد

عين عزت ترا شود دلجوي پادشاه است اگر قناعت كرد پادشاه است اگر قناعت كرد

ظلم بر كس روا مدار و مدار دوزخ ظالمان اليم بود ظلم را عاقبت وخيم بود

خويشتن را سزاي دوزخ و نار ظلم را عاقبت وخيم بود ظلم را عاقبت وخيم بود

غم و اندوه روزگار اي دل بعددي ممكن است نوروزي در پي هر شبي بود روزي

بگذر روز خوش گذار، اي دل در پي هر شبي بود روزي در پي هر شبي بود روزي

هر كه از وي دلت نفور بود اين مثل روشن است در افواه مرگ خوشتر زيار نادلخواه

آن نكوتر كه از تو دور بود مرگ خوشتر زيار نادلخواه مرگ خوشتر زيار نادلخواه

هر كه پيروزيش ز دين باشد خواهي ار دست نفس برتابي دين همي ورز تا ظفر يابي

با ظفر يار و همنشيني باشد دين همي ورز تا ظفر يابي دين همي ورز تا ظفر يابي

همت مرد اگر بلند بود همت خود بلند دار اي دوست قدر هر كس بقدر همت اوست

در همه جاي، ارجمند بود قدر هر كس بقدر همت اوست قدر هر كس بقدر همت اوست

كافري كو همه سخا ورزد كان مسلمان كه اوست نجل پرست كافر از وي اميدوارتز است

گر به جنت كند اميد، ارزد كافر از وي اميدوارتز است كافر از وي اميدوارتز است

عيب دنيا اگرچه بسياراست زان همه اين كفايت است ترا كه بقايي نمي كند دنيا

بيشتر از شمار و گفتار است ترا كه بقايي نمي كند دنيا ترا كه بقايي نمي كند دنيا

دولتي بهتر از جواني نيست رو غنيمت شمر جواني را نقد اين است زندگاني را

روز پيري ز زندگاني نيست نقد اين است زندگاني را نقد اين است زندگاني را

در مجالس سخن مگو بسيار خواهي ار خالي از خطا باش كم سخن باش هر كجا باشي

سخن پر ملالت آرد بار كم سخن باش هر كجا باشي كم سخن باش هر كجا باشي

هر كه از ياد مرگ نخراشد تو كه حرصت دمي فرو نگذاشت مرگ راكي به ياد خواهي داشت

زرد روي و سياه دل باشد مرگ راكي به ياد خواهي داشت مرگ راكي به ياد خواهي داشت

اي شده پير كار ناشايست چون نماندت قواي نفساني به ضرورت كني پشيماني

در جوانيت توبه مي بايست به ضرورت كني پشيماني به ضرورت كني پشيماني

آتش دوزخ از چه سوزان است آتشي كز فراق بفروزد ز آتش دوزخ آن بتر سوزد

تن عاصي ازو فروزان است ز آتش دوزخ آن بتر سوزد ز آتش دوزخ آن بتر سوزد

صحبت بد بلاي جان و تن است گر بسوزي به درد تنهايي به كه با همنشيني بد پايي

مار و كژدم درون پيرهن است به كه با همنشيني بد پايي به كه با همنشيني بد پايي

فيض رحمت همه جماعت راست واي بر آنك دوستداران را كرد از هم جداي ياران را

رحمت آيد سوي جماعت راست كرد از هم جداي ياران را كرد از هم جداي ياران را

هيچ داني كه در ره مردي آن كه بيش و كمي نپندارد بدهد زانچه دسترس دارد

كه شود شهره در جوانمردي؟ بدهد زانچه دسترس دارد بدهد زانچه دسترس دارد

در مروت نشان دين است بي مروت ز دين نصيبيش نيست بهره از رحمت حبيبش نيست

اهل دين را مروت آئين است بهره از رحمت حبيبش نيست بهره از رحمت حبيبش نيست

بي فضيلت كس احتشام نيافت بي فضيلت هميشه دون باشد در همه محفلي زبون باشد

هر كجا رفت، احترام نيافت در همه محفلي زبون باشد در همه محفلي زبون باشد

ساعتي فتن سخن چينان از سخن چين حذر نما زنهار كه سخن چين بلاست درگفتار

ماهها مرد را كند پژمان كه سخن چين بلاست درگفتار كه سخن چين بلاست درگفتار

كارها را به صبر انديشند هر كه در كار صبر پيش آرد روي سوي مراد خويش آرد

صابران در ره خدا پيشند روي سوي مراد خويش آرد روي سوي مراد خويش آرد

هر كه در صدق استوار بود هست صدق از منازل تحقيق نعت پيغمبران بود صدّيق

منزلش منزل كبار بود نعت پيغمبران بود صدّيق نعت پيغمبران بود صدّيق

صحبت مردم سعادتمند از سعادت وران با مقدار بخت ور گردي و سعادت يار

به سعادت ترا دهد پيوند بخت ور گردي و سعادت يار بخت ور گردي و سعادت يار