اين آثار را براساس ملودى (نغمه) آنها مى توان به انواع زير تقسيم كرد:
ملودى اين تصانيف از موسيقى رديف اخذ شده و شعر آن فارسى است وبه لحاظ بافت كلام از ادبيات كلاسيك ما دور نيست. سازهايى كه براى رنگ آميزى استفاده مى شود,تار و كمانچه و نى و سازهاى اصلى اركسترى همان سازهاى غربى است. شيوه اجرا صد در صد غربى است. از خوانندگان اين شيوه مهستى, حميرا, مرضيه, پوران و از آهنگسازان معروف آن: ياحقى, تجويدى وملك و از ترانه سرايان: رهى معيّرى, بيژن ترقى, معينى كرمانشاهى را مى توان نام برد.
آهنگهاى هندى و بلوچى و افغانى به هم نزديك هستند.ملوديهاى اين گونه تصانيف از اين موسيقيها گرفته شده وبا مطربهاى كوچه بازارى مبتذل به اجرا در مى آمد. براى رنگ آميزى از سازهاى بلوچى و هندى استفاده مى شد. شيوه اجرا و سازهاى اركستر غربى بود.
از خوانندگان مشهور اين شيوه, سلى (خواننده ملا محمدجان) و از نوازندگان صرف نظر مى شود.
ملودى اين گونه تصانيف از موسيقى مقامى روستايى كوچه بازارى شهرى انتخاب شده, با كلامى نزديك به كلام عاميانه و از جهت معنى ومضمون مبتذل و پيش پا افتاده, تشكيل اثرى را مى داد. براى رنگ آميزى ساز نواحى را كه ملودى از آن جابود اضافه مى كردند. شيوه اجرا و سازهاى اركسترى غربى بود. خوانندگان اين شيوه بيشترخوانندگان لاله زارى بودند.
ملودى اين تصانيف از موسيقى روز غرب و موسيقى پاپ و بيشتر متناسب با گونه اى از رقصهاى غربى انتخاب شده, همراه با شعر ايرانى, از نوع اشعار عاشقانه روشنفكرى و متجددين و نوسرايان تشكيل اثرى را مى داد. در اين گونه آثار گيتار و جاز و سازهاى سبك غربى براى رنگ آميزى استفاده مى شد. شيوه اجرا نيز كاملاً غربى بود.
همه خوانندگان كاباره هاى بالاى شهر و بارها و دانسينگها.