معرفت فطرى است كه از كودكى به طور طبيعى در نهاد تمام فرزندان بشر وجود دارد.
جهش احساسات مذهبى است كه از 12 سالگى بروز مى كند و انگيزه و اين احساس ، نوجوان را وا مى دارد كه به معرفت فطرى خود توجه كند و درباره مبداء عالم تحقيق و كنجكاوى نمايد.
بررسى عقل و دقت در آيات الهى است .
ايمان به خداوند و احساس دلبستگى و محبت به ذات مقدس اوست .
قرآن ، كتاب تاريخ طبيعى نيست ، ولى ضمن صدها آيه ، درباره خلقت انسان و حيوان ، نبات و معدن ، اجرام كيهانى و ديگر موجودات ارضى و سماوى گفت وگو كرده است . هدف قرآن از ذكر آن ها جلب توجه انسان به آيات الهى است .
مقصود اين است كه مردم كتاب آفرينش را با دقت مطالعه كنند و با هدايت عقل ، به وجود پروردگار، به علم و قدرت ، به اراده و حكمت ، به لطف و رحمت ، و خلاصه به ذات و صفات الهى پى ببرند و به خداوندى كه واجد تمام اوصاف كماليه است ، ايمان بياورند.
قرآن شريف ، مردم را به خداوند رحمان و رحيم ، عالم و عادل دعوت مى كند. به خداوندى كه بندگان خود را دوست دارد. به آنها رئوف و مهربان است و پيوسته مورد عنايت و تفضلشان قرار مى دهد. به خداوندى كه عالم است و از افكار درونى و اعمال پنهانى و آشكار مردم آگاه است . به خداوندى كه عادل است ، از نيكى و نيكان خشنود و از ستم و ستمكاران بيزار است .
نيكوكاران را به فضل و رحمت خود پاداش مى دهد و بدكاران را كيفر. به خداوندى كه توبه گناهكاران را مى پذيرد و از لغزش آنان در مى گذرد و آن ها را مى بخشد. به خداوندى كه دعاى مردم را مى شنود و با اجابت خود آنان را يارى مى نمايد. به خداوندى كه بايد مردم همواره به لطف و رحمتش اميدوار باشند و از خشم و عذابش ترسان .