جايى كه پدر و مادر به شخصيت نوجوان احترام مى گذارند و او را مانند يك دوست صميمى ، عزيز و گرامى مى دارند، جايى كه پدر و مادر در امور خانوادگى با نوجوان مشورت مى كنند و در كمال صداقت و يكرنگى از وى كمك فكرى مى خواهند، به نظر مى رسد كه نوجوان نيز حاضر باشد در مشكلات خود با پدر و مادر مشورت كند و از راهنمايى آنان استفاده نمايد، ولى كم اتفاق مى افتد كه پدران و مادران نسبت به فرزندان جوان خود اين چنين وظيفه شناس و واقع بين باشند.
جايى كه پدر و مادر، فرزند جوان خود را بچه فرض مى كنند و به ارزش اجتماعى اش احترام نمى گذارند، جايى كه پدر و مادر، نوجوان خود را در تصميم هاى داخلى بيگانه مى پندارند و او را شايسته مصلحت انديشى و مشاوره نمى دانند، و خلاصه در خانواده اى كه پدر و مادر به شخصيت نوجوان خود توجه ندارند و مانند دوران كودكى با وى آمرانه صحبت مى كنند، نوجوان نيز پدر و مادر را در اسرار زندگى شخصى خود بيگانه و نامحرم مى شناسند، راز خود را با آنان در ميان نمى گذارد و در مشكلات خويش از آنان چاره جويى نمى كند.
(بدبختانه ، با همه تلخى و تاءسفى كه اين حقيقت در بردارد، بايد اقرار كنيم كه در موقع نيازمندى به اندرز و راهنمايى ، پدر و مادر آخرين نفراتى هستند كه مورد مراجعه فرزندان قرار مى گيرند. اگر آن ها توانسته بودند كردار خويش را انديشيده تر و شخصيتشان را جالب تر كنند، هرگز چنين وضعى پيش نمى آمد.)(533)
عزت نفس و اثبات شخصيت در نظر نوجوان ، از هر چيز محبوب تر است . پدران و مادران و مربيانى كه به سعادت نوجوانان علاقه دارند و مى خواهند آنان را به شايستگى تربيت كنند و از انحراف و سقوطشان مصون دارند، بايد همواره متوجه حالت روانى آن ها باشند. بايد با نوجوانان طورى رفتار كنند كه به شخصيتشان آسيبى نرسد و موجبات هتك حرمت و تحقيرشان فراهم نيايد.