كاميابى و بهره مندى هركس در جامعه به مقياس خلق و خوى اجتماعى اوست . خوشبخت ترين مردم از نظر زندگى كسانى هستند كه بر اثر تربيت صحيح ، به اخلاق حميده و صفات پسنديده متخلق شده اند، با مردم به پاكى و فضيلت و به نيكى و گشاده رويى برخورد مى كنند، حقوق و حدود دگران را محترم مى شمارند و به شايستگى خويشتن را با جامعه تطبيق مى دهند.
(عن ابى عبدالله عليه السلام : خالطوا الناس و آتوهم و اعينوهم و لا تجانبوهم و قولوا لهم كما قال الله تعالى : و قولوا للناس حسنا.(650) )
امام صادق عليه السلام فرموده است : با مردم بياميزيد، در اجتماعشان شركت كنيد و آنان را در كارها يارى نماييد.
منزوى نشويد و از جامعه كنار نگيريد و همواره در معاشرت هاى اجتماعى دستور خداوند را به كار بنديد كه فرموده است :
با مردم به خوبى سخن بگوييد و حسن برخورد داشته باشيد.
يكى از جهاتى كه باعث طولانى بودن دوران كودكى فرزندان بشر است ، ضرورت پرورش هاى اخلاقى و لزوم فراگرفتن صفات اجتماعى است . بشر در دوران كودكى بايد نيك و بدهاى زندگى را بشناسد. به آداب و رسوم جامعه پى ببرد. بايد ياد بگيرد كه چگونه با مردم بياميزد و با آنان در اداره امور زندگى همكارى نمايد.
چطور خويشتن را با جامعه تطبيق دهد و از مزاياى زندگى اجتماعى برخوردار گردد. بديهى است كه نيل به چنين هدف بزرگى سالها وقت لازم دارد.
فرزندان بشر، از دختر و پسر، وقتى از مادر متولد مى شوند، داراى استعدادهاى گوناگونى هستند كه به امر الهى با سرشتشان آميخته شده و در نهاد همه آنها وجود دارد. بعضى از آن استعدادها به طور طبيعى و بدون احتياج به پرورش ، در موقع مقرر به فعليت مى رسند و خود به خود شكفته مى شوند، مانند قابليت نطفه سازى در وجود پسران و بچه سازى در رحم دختران كه با فرارسيدن بلوغ به طور خودكار آشكار مى شوند و نيازى به حمايت و پرورش ندارند.