سعى و عمل مايه بهزيستى و عمران و آبادى و حافظ عز و شرف و از عوامل مؤ ثر در سعادت مادى و معنوى بشر است . اولياى گرامى اسلام ، در كمال صراحت ، پيرامون خود را به كار و كوشش مشروع ترغيب و تشويق نموده و ارزش مجاهدات آنان را در راه تاءمين معاش خود و فرزندانشان ، در رديف فداكارى سربازان اسلام به حساب آورده اند. به علاوه خودشان كار مى كردند و عملا نيز مردم را به سعى و كوشش دعوت مى نمودند.
( ابى عبدالله عليه السلام : الكاد على عباله كالمجاهد فى سبيل الله . (997) )
امام صادق عليه السلام فرمود:
كسى كه در طلب روزى خانواده خود كار مى كند و به سعى و كوشش تن مى دهد، مانند مجاهدى است كه در ميدان كارزار براى خدا جهاد مى نمايد.
( الرضا عليه السلام : ان الذى يطلب من فضل يكف به عياله اعظم اجرا من المجاهد فى سبيل الله . (998) )
حضرت رضا عليه السلام فرموده :
آن كس كه براى تاءمين معاش عائله خود فعاليت مى كند و از پى روزى مى رود، اجرش از مجاهده راه خدا بزرگ تر است .
( ابى عمر و الشيبانى قال : رايت ابا عبدالله عليه السلام و بيده مسحاه و عليه آزار غليظ يعمل فى حائط له و العرق يتصاب عن ظهره فقلت جعلت فداك اعطنى اكفك فقال لى انى احب ان يتاذى الرجل بحر الشمس فى طلب المعيشه . (999) )
ابى عمرو شيبانى مى گويد:
امام صادق عليه السلام را ديدم كه بيلى در دست و جامه خشنى در برداشت . در محوطه شخصى خود كار مى كرد و عرق از پشتش مى ريخت . عرض كردم بيل را به من بدهيد تا كار شما را انجام دهم .
حضرت فرمود: دوست دارم كه مرد در راه به دست آوردن معاش ، آزار حرارت آفتاب را ببيند و رنج آن را تحمل نمايد.