پيامبران خدا با تعاليم روحانى خود، الذايذ مردم را گسترش دادند و آن را از انحصار شهوات حيوانى خارج ساختند. نيروى درك باطنشان را تقويت كردند و كام جانشان را به طعم معنويات آشنا نمودند و به آنان فهماندند كه انسان با ايمان مى تواند به موازات كاميابى هاى مادى ، از لذايذ معنوى نيز برخوردار باشد.
عى ابى جعفر عليه السلام قال : هو الومن فى ثلثه اشيا. التمتع بالنساو مفاكهه الاخوان و الصلوه بالليل .(1150)
امام باقر عليه السلام فرمود:
انس مطبوع و لذت بخش مردان با ايمان در سه چيز است . بهره مندى از زنان و شركت در بزم دوستان و برادران و خلوت كردن با خداوند در نماز شب .
در اين حديث ، امام عليه السلام ، بهره مند شدن از زن و مجلس انس و نماز شب را براى افراد با ايمان در يك رديف آورده است . لذت با زنان و خشنود شدن از بزم مزاح دوستان كه جنبه لذت مادى دارد، براى همه مرم قابل درك است ، ولى لذت معنوى نماز شب را تنها كسى درك مى كند كه حب خداوند در نهادشان بيدار شده و به پروردگار جهان ايمان واقعى دارند وگرنه براى افراد بى ايمان از لذت نماز شب سخن گفتن ، مانند آن است كه با كودكان نابالغ از لذت جنسى و با كوران مادرزاد از لذت جمال و زيبايى سخن بگوييم .
كسى كه در زندگى تنها جنبه حيوانى خود را متوجه قرار داده و به جنبه روحانى و انسانى خود عملا پشت پا زده است ، تمام سعادت و خوشبختى خويش را ارضاى غرايز حيوانى و شهوات نفسانى جست و جو مى كند و از درك لذايذ معنوى و كاميابى هاى روحانى محروم و بى نصيب است .
(بحق اقول لكم انه كما ينظر المريض الى طيب الطعام فلا يلتذه مع مايجده من شدة الوجع كذلك صاحب الدنيا لايلتذ بالعبادة و لايجد حلاوتها مع يجد من حب المال ) (1151)
حضرت مسيح عليه السلام در مواعظ حكيمانه خود فرمود: همان طور كه بيمار به غذاى گوارا و مطبوع نظر مى كند و بر اثر شدت درد از خوردن آن لذت نمى برد، همچنين دنياپرستان ، بر اثر حب مال ، از عبادت الهى لذت نمى برند و شيرينى آن را درك نمى كنند.
كسى كه جنبه معنوى در نهادش پرورش يافته و انسان واقعى شده است ، هرگز اسير لذايذ مادى و ارضاى غرايز حيوانى نيست . او بيشتر به لذايذ روحانى و كاميابى هاى انسانى توجه دارد و از لذايذ مادى تا حدى استفاده مى كند كه مرضى خدا باشد و به جنبه معنوى و انسانى اش آسيبى نرساند.