صحرا گرد بودند(1). پيروان اين آئين آداب و رسوم دينى خاصى داشتند كه مادر مقام بيان آن نيستيم. امّا آنچه كه براى ما اهميت دارد وجود عمل عبادى نماز است در اين كيش كه نحوه ايستادن به جهت خاص (قبله) و شرايط وضو و نماز بيان شده است.

قبله در آئين زرتشت

در كيش زرتشت، هنگام نماز خواندن تأكيد شده است كه بايد به جهت و سمت نور باشد از قبيل آفتاب، ماه، چراغ و آتش. زيرا آنان معتقدند كه نمىتوان براى خدا حدود وجهتى را معين نمود(2). اين عمل براى آنها يك امر بسيار معقول و منطقى به شمار مىآمد بخاطر اينكه آنان نور را تجلّى حقيقت و روشنايى را نمودارى از معنويت و طراوت روح دانسته كه انسان را به تجليات انوار حقه الهى متوجه مىسازد بنابر اين با توجه به اين عقيده قبله زرتشتيان سمت و سوى مشخص و معيّنى نداشت بلكه هر جهتى كه نور وجود داشت همان سمت قبله آنان محسوب مىشد.

نحوه وضو ساختن پيروان زرتشت

در طريقه وضو گرفتن آنان دستها تا مچ و صورت تا بناگوش و بالاى

1 ـ ر. ك: تاريخ جامع اديان، ص453 به بعد و تاريخ اديان جهان، ج1 ص170.

2 ـ تاريخ اديان جهان، ج1 ص182.