دارد، و بسيارى از نيروها و استعدادها و تيزى هوش و گوش آنان را تباه مى سازد.
موضوع ديگرى نيز در كشور ما بر اين جريان كلى افزوده است ، كه گهگاه بسيار ناراحت كننده تر است و آن مسئله بلند گوها در مساجد و تكايا و محافل مذهبى است كه همواره و به هر مناسبتى ، صداى بلندگو، آسايش و آرامش منطقه اى را سلب مى كند. اگر خانواده هاى مجلس ترحيمى گرفت ، ديگر خانواده هاى محل چرا نبايد آسايش داشته باشند؟ چرا كارگر كوفته و يا معلم خسته اى كه كه به منزل مى آيد، نتواند بخوابد يا دانش آموز، دانشجو، طلبه و يا عالم و محققى در خانه اش نتواند استراحت كند، يا به كار علمى بپردازد، يا مادر خسته يا كودك شيرخوار و يا بيمار و ناتوانى ، رنج ببرد؟ اين بلند گو شعارى چيست كه سراسر كشور ما را فرا گرفته است ؟ آيا با تعاليم اسلامى موافق است ؟ كه به هر گونه و هر شكل و تحت هر عنوان مقدسى ، اذيت و آزار ديگران را بدترين گناهان شمرده است . آيا با فرهنگ روز مناسب است ؟ يا با مبانى انقلاب سازگار است ؟
با كمال تاءسف سرو صداى ديگرى تيز بر اين جريان افزوده شده است ، و آن ماشينهاى دوره گرد ميوه فروشى و سبزى فروشى است كه بيرحمانه براى فروش اجناسشان با بلندگو داد مى كشند و حتى آرامش محلهاى دور افتاده را بر هم مى زنند. آيا كاربرد اين ابزار مفيد، يعنى دستگاه تقويت كننده صدا، براى همين است ؟
يا اگر اين افراد در محلهاى مناسب بايستند مشترى به آنها مراجعه نخواهد كرد؟ اين مسائل نياز به آموزش دارد و سپس اجراى قاطع مقرراتى اصولى در سطح شهرها.
اين موضوع ، به اندازه اى نگران كننده است كه دفتر امام دوبار در اين باره ، بيانيه صادر كرد و از مردم خواست كه با بلند گوهاى مساجد، آسايش ديگران را بر هم نزنند، و حتى شخص امام ! با زبان مباركشان در يك سخنرانى عمومى ، در حسينيه جماران كه از تلويزيون و راديو پخش شد، از مردم خواستند كه بلند گوها را در داخل مساجد بگذارند و مردمان را آزار نرسانند. با همه حرفها، چندان سودمند نشد، و همچنان سرو صدا، با نامهاى مقدس و از مكانهاى عمومى و ذهنيت مردم شهر مربوط است و مسئوليت آن در درجه نخست ، متوجه مبلغان اسلامى و مربيان امور تربيتى است كه مردمان را از اين موضوع ، آگاه سازند، و آنرا پيگيرى كنند و عادتى را كه سالها است در مردم پيدا شده است و آنرا كار خوبى مى دانند، بتدريج از ذهنها بيرون كنند و اخلاق جامعه را بهبود بخشند.
اين موضوع بويژه در شهرهاى علمى و مراكز دانش و حوزه بيشتر ضرورت دارد كه شهر علم ، بايد از آسايش و آرامش بيشترى برخوردار باشد، و در اينجا متاسفانه كمتر رعايت مى گردد.
موضوع ديگرى كه در خور اهميت است و در اين دوره از تاريخ در ترسيم چهره شهرها و آباديهاى اين سرزمين ، نقشى اصولى دارد ؛ شهيدان انقلاب و شيوه هاى بزرگداشت آنان و زنده نگهداشتن خاطره آنان در يادها و خاطره ها است . روشن است كه پايه هاى انقلاب بر خون اين حماسه سازان و اسطوره هاى ايثار و مقاومت استوار شده است و خون اين رادمردان خداجوى ، شكوه و عظمت پيشين سرزمينهاى اسلامى را بدانها باز گرداند و اسلام را در سطح جهان ، ديگر بار مطرح ساخت و پيروزيهاى بزرگى نصيب اين ملت و ديگر ملتهاى اسلامى كرد. اكنون بايد با زنده نگاهداشتن نام و نشان و خاطره و افكار و گفتار آنان ، پيامشان را به نسلها رساند و زمينه هاى پايدارى معيارهاى اسلامى و جامعه و تربيت نسل را فراهم ساخت . بايد همواره و با تمام وسائل ، تابلوهايى از اين پاكباختگان ، در ديدگاه عموم قرار داد، و به هر نوع ممكن ، نام و نشان و خانواده آنها در يادها زنده باشد. اكنون براى اين هدف ، نامگذارى خيابانها، معابر، مؤ سسات و مدارس و... يكى از شيواها است ؛ ليكن بسيار كم است حتى با مشكلاتى روبروست زيرا كه فراهم شده است از يك محل كوچك چندين شهيد برخواسته است حال براى اين ميدان يا خيابان يا مسجد و يا مدرسه و يا كوچه ، نام كداميك انتخاب شود. ديگر اينكه چه بسيار كه نام مقدس شهيدى چندان روان و ساده نيست و درست جا نمى افتد و نوعا نامگذارى جديد تشريفاتى مى شود و محل به نام سابق در زبانها مى ماند. بهر حال آنچه در اين رابطه بنظر مى رسد و شيوه كوچكى در زنده نگهداشتن نام شهيدان است و با شرايط و با امكانات شهر قم نيز سازگار است ؛ اينست كه در هر چهار راه و ميدانى ، چه بزرگ و زيبايى نصب كرد و بر صفحه آن ، نام شهداى محل را حجارى كرد و كنار آن عايقى از آهن و امثال آن قرار داد، و روى آن نيز شيشه نصب كرد. و مى شود كه