بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
كردين بصرى مى گويد: (من به يك نوع بيمارى هاضمه مبتلا بودم ، به طورى كه ) در شبانه روز بيش از يك وعده غذا نمى خورم ، از اين رو وقتى به حضور امام صادق (ع ) مى رسيدم كه فكر مى كردم سفره بر چيده شده ، و سعى داشتم در چنين وقتى به محضرش بروم ، تا آن حضرت مرا به خوردن غذا دعوت نكند، اما گاهى به حضور آن بزرگوار مى رفتم ، آن حضرت سفره مى طلبيد، من هم همراه آن حضرت غذا مى خوردم ، ولى هيچگونه ناراحتى و درد، احساس نمى كردم ، اما اگر در منزل شخصى ديگر غذا مى خوردم ، ناراحتى هاضمه و نفخ شكم ، مرا بى قرار مى كرد.
اين موضوع را به امام صادق (ع ) عرض كردم ، و خواستم راز آن را به من بگويد.
فرمود: (اى ابوسيار! تو در اينجا غذاى افراد صالحى را مى خورى كه فرشتگان با آنها روى فرششان ، مصافحه مى كنند.
عرض كردم : آيا آن فرشتگان براى شما آشكار هم مى شوند؟
امام صادق (ع ) در اين هنگام دست خود را به يكى از كودكانش كشيد و فرمود:هم الطف بصبياننا منا بهم
(آنها نسبت به كودكان ما از خود ما بهتر مهربانتر هستند) (116)