بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
امام باقر(ع ) فرمود: هنگامى كه پيامبر خدا(ص ) رحلت كرد، آل محمد(ص ) آنچنان اندوهگين شدند كه از شدت ناراحتى درازترين شبها را مى گذراندند(چشمشان به خواب نمى رفت ) تا آنجا كه آسمان بالاى سرشان ، و زمين زير پايشان را فراموش كردند، زيرا رسول خدا(ص )، خويش و بيگانه را با هم متحد و دوست كرده بود و همه را حامى دين نموده بود، در اين حال ، شخصى بر آنها وارد شد كه خودش را نمى ديدند ولى سخنش را مى شنيدند(كه به عنوان تسليت ) مى گفت :
(درود و رحمت و بركات خدا بر شما خاندان باد، با وجود خدا و در سايه لطف الهى ، هر مصيبتى ، قابل تحمل است ، و هراز دست رفته اى را جبرانى است ، هر انسانى مرگ را مى چشد، قطعا خداوند در روز قيامت ، پاداش شما را به طور كامل خواهد داد،... بر خدا توكل كند و بر او اعتماد نمائيد... شما را به خدا مى سپارم و سلام بر شما باد).
شخصى از امام باقر(ع ) پرسيد: اين تسليت از جانب چه كسى براى آنها آمد؟
امام باقر(ع ) فرمود: من الله تبارك و تعالى .
(از جانب خداوند متعال ). (159)
(و از ثعلبى روايت شده كه اميرمؤ منان (ع ) به حاضران فرمود: صاحب صدا، برادرم خضر(ع ) است كه شما را در مورد مصيبت رسول خدا(ص ) تسليت مى گويد. (160)