بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
روزى امام صادق (ع ) يكى از غلامانش را دنبال كرى فرستاد، او دير كرد، امام (ع ) به سراغ او رفت ، ديد در جايى دراز كشيده و خوابيده است ، بالاى سرش نشست ، و بادش مى زد، تا بيدار شد، آنگاه با كمال ملايمت به غلام فرمود:
(فلانى ، به خدا تو چنين حقى ندارى كه هم شب بخوابى و هم روز، بلكه شب از آن خودت است ، و روزت از براى ما است ). (265)