بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
(عصر خلافت حضرت على (ع ) بود، ماجراى شورش بيعت شكنان در بصره و جنگ جمل به پيش آمد، على (ع ) با همراهان از مدينه به سوى بصره براى سركوب شورشيان ، حركت نمودند) هنگامى كه به سرزمين (ربذه ) رسيدند، مردى از قبيله محارب ، به حضور على (ع ) آمد و عرض كرد:
اى امير مؤ منان ! من در رابطه با فاميل خود، تاوانى را به عهده گرفتم ، وقتى كه نزد بعضى از آنها رفتم ، و تقاضاى همكارى و كمك نمودم ، كمك نكردند و گفتند:
(ما خودمان سخت در مضيقه زندگى هستيم ) اى امير مؤ منان ! به آنها امر كن كه با من همكارى كنند و مرا كمك نمايند).
امام على (ع ) از او پرسيد: (آنها كجايند؟)
او گروهى از آنها را كه از دور پيدا بودند نشان داد، و گفت عده اى از آنها اينها هستند.
امام على (ع ) كه بر مركب سوار بود، به سرعت نزد آنها رفت ، به گونه اى كه جماعتى از همراهان ، به سختى به آن حضرت رسيدند.
امام على (ع ) وقتى به آنها رسيد سلام كرد، و از آنها پرسيد:
(چرا با رفيق خود همكارى نمى كنيد؟)
آنها از او و او از آنها در حضور امام على (ع ) شكايت كردند.
امام على (ع ) درباره پيوند خويشاوندى ، و وظايف خويشاوندى نسبت به همديگر چنين فرمود:
(هر كس بايد با خويشانش پيوند گرم داشته باشد، و خويشان از ديگران ، سزاوارتر به همكارى و كمك هستند، بخصوص در آن هنگام كه خويشان در فشار زندگى قرار گرفتند، زيرا خويشانى كه با يكديگر پيوند دارند و به همديگر همكارى و كمك و گذشت مى كنند، به پاداش آن مى رسند، ولى اگر رشته خويشى را قطع نمايند، گرفتار بار سنگين مجازات خواهند شد).
آنگاه آن حضرت ، مركب خود را بر انگيخت و به جاى اول بازگشت .(446)