بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
حفض مى گويد: در حضور امام كاظم (ع ) بودم ، به مردى كه در محضرش بود، فرمود،(آيا دوست دارى كه در دنيا عمر طولانى كنى ؟).
او گفت آرى .
امام كاظم : براى چه مى خواهى در دنيا بمانى ؟
او گفت : براى تلاوت سوره توحيد (قل هو الله احد...)
امام كاظم (ع ) خاموش شد، و پس از ساعتى به او فرمود:
اى حفض هر يك از دوستان و شيعيان ما بميرد، در حالى كه تلاوت قرآن را خوب نداند، در عالم قبر به او بياموزند، تا درجه او به خاطر قرآن ، بالا رود، زيرا درجات بهشت به اندازه آيات قرآن است ، به او گفته شود: اقرء وارق .
(بخوان و بالا برو)، او مى خواند و بالا مى رود.
حفض مى گويد: من هيچكس را نديدم كه مانند امام كاظم (ع ) در مورد خود، بيمناكتر باشد، او آيات قران را با حزن و اندوه ، مى خواند، هنگامى كه قرآن مى خواند (به قدرى توجه داشت كه ) گويا با مردى كه در روبرويش است ، سخن مى گويد(75)