در بحث نشاط، اين سؤال مطرح است كه ويژگي افراد شاد چيست؟
آيا تنها لبخند زدن، نشانه شادي است يا شادي علائم و نشانه‌هاي ديگري نيز دارد؟
برداشت‌هاي گوناگوني از شاد زندگي كردن مطرح است. ارسطو مي‌گويد: مردم عادي، لذت را شادي فرض مي‌كنند. افراد موفق، عملكرد خوب را برابر با شادي مي‌شمارند و دانشمندان، زندگي متفكرانه و جست‌و‌جوگرانه را معادل شادي مي‌دانند. زنوسيتيومي، بنيان‌گذار فلسفه رواقي مي‌گويد: شادي معادل با برآورده شدن آرزوهاست.
جان لاك معتقد است كه شادي بستگي به تعداد لذات زندگي دارد. همچنين پرفسور مك گيل، شادي را به لذت‌هاي تمايلات ارضا شده مربوط دانسته است. برتراند راسل مي‌گويد: رغبت، همگاني‌ترين نشانه انسان شاد است. برخي از مردم هم، خنديدن دائمي و بگومگو نداشتن در زندگي را شادي مي‌دانند.(7)
شايد بتوان گفت قدر مشترك همه تعابير فوق، احساس خوش‌بختي در زندگي شخصي و رضايت‌مندي از زنده بودن است كه در اصول زير تجلي مي‌كند:
1. قدرداني كردن از خوبي ديگران؛
2. ديگران را به خوبي ياد كردن؛
3. اعتراف به ارزش‌هاي خود؛
4. دوست شدن با مردم خوب و شاد؛
5. لذت بردن از مواهب الهي؛
6. زندگي در حال؛
7. انتظار شادي از خود و ديگران؛
9. چهره گشاده داشتن؛
10. خودآرايي و آراستگي ظاهر؛
11. وقت‌شناس بودن؛
12. مسئوليت‌پذيري؛
13. انتقادپذيري؛
14. رضايت از زندگي؛
15. عفو گذشت.