شيخ بهاء الدين عاملى, طاب ثراه على اكبر ذاكرى
شيخ بهائى از دانشمندان آگاه, هوشيار, مبتكر و ذى فنون شيعه است. در نزد استادان بزرگ (كه هشت شخصيّت بزرگ و برجسته را در شرح حال وى نام برده اند) دانش اندوخته و شاگردان بنام و بزرگى را (كه نودوشش نفر از آنان, شناخته شده اند و از آنان نام برده شده است) تربيت كرده و به جامعه علمى تشيّع تحويل داده است.1
آثار بسيار ارزشمند از خود به يادگار گذاشته است, بيش از هفتاد اثر, در تفسير, فقه, اصول, حساب, رياضيات و…. از آثار وى رساله استحباب قراءت سوره پس از حمد در نماز است كه گاهى با عنوان (رسالة في قراءة سورة بعد الحمد أو آية)2 ياد مى شود و در منابعى, از آن به نام: (رسالة في استحباب السورة و وجوبها)3 ياد كرده اند و يا (رسالة في استحباب السورة في الردّ على بعض معاصريه.)4 و….
نسخه اى از آن در كتابخانه آستان قدس شناخته شده كه برابر گزارش الذريعه, تاريخ نگارش آن به سال 988 مى رسد.5 و نسخه اى از آن همراه مجموعه اى در كتابخانه خوانسارى وجود داشته است.6
در كتابخانه آيت الله مرعشى نيز, نسخه اى از اين رساله, همراه مجموعه اى به شماره 1003 وجود دارد, در بردارنده برگ 111 تا 116,7 نگاشته شده در سال 1057. رساله اى كه در پيش روى داريد, براساس اين نسخه است كه با تصحيح متن و استخراج منابع تقديم مى گردد.