حال كه ادب دانشمند با پروردگارش را دانستى و اينكه چگونه بايد بعد از دانش اندوزى با خداى تعالى رفتار كرد پس كيفيت تادبش با استادش را بدان كه چگونه بايد در حال فراگيرى و بعد از آن رفتار كند. عبدالله بن حسن على از پدرش وا و از جدش عليه السلام روايت كرد كه جدش فرمود: از جمله حقوق آموزگار بر دانش آموز اين است كه دانش آموز ازاو زياد سئوال نكند و در جواب از او سبقت نگيرد وقتى از او روى برگرداند اصرار نكند لباس (رسمى) را به هنگام خستگى در نياورد و بادست به سمت او اشاره نكند با گوشه چشم به او ننگرد و در محفل وى مشورت نكند و از اسرار او نجويد و نگويد كه فلانى بر خلاف تو گفته است و راز او را بر ملا نكند و در نزد او غيبت نكند و در زمان حضور و غيبت استاد، او را حفظ كند و عموما به همه سلام كند و مخصوصا او را تحت و درود بگويد و در مقابلش بنشيند و اگر استاد نيازى دارد از همه جلوتر به خدمتش قيام كند و از طول صحبت او خسته نشود عالم همانند خرمايى است كه در انتظار بايد نشست تا كى بهره اى از آن فرو مىريزد و دانشمند بسان روزه دار شب زنده دار مجاهد در راه خداست. وقتى دانشمندى بميرد در اسلام خللى ايجاد مىشود كه تاروز قيامت آن خلل جبران نمى شود و هفتاد هزار ملايكه مقرب آسمان طالب علم را مشايعت مىكنند.
ابن عباس گفت: من خوارى طلب را كشيدم تا به عزت استادى رسيدم. و حكيمى گفت: هر كس رنج ساعتى از طلب را برخود هموار نسازد د رخوارى نادانى ابد الدهر بماند و از پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم روايت شد: چاپلوسى از اخلاق مؤمن نيست مگر در طلب دانش.