گفتند كه علت اينكه معاويه بن يزيد بن معاويه از خلافت پايين آمد، اين بود كه دو كنيز باهم بحث مىكردند يكى از آندو زيبا بود ديگرى به او گفت زيباييت به تو كبر پادشاهان را داده است. كنيز زيباروى گفت كدام سلطنت به اندازه سلطنت زيبا رويان است و زيبايى بر پادشاهان حكومت مىكند پس پادشاه يا حقوق سلطنت را ادا مىكند و شاكر آن است در اينصورت چنين پادشاهى لذت و قرار از او مسلوب است و عيشش منغض مىباشد و يا آنكه اسير شهوات خويش و انتخابگر لذات و تضيع گر حقوق است و از شكر آن رويگردان است، بنابراين عاقبت او به آتش جهنم است. سخن كنيز در جان معاويه نشست و او را به استعفا از خلافت وادار كرد. خانواده اش به او گفتند: كسى را به عنوان جانشين معرفى كن تا جاى تو نشيند به ايشان گفت: چگونه هم تلخى ترك خلافت را تحمل كنم و هم وبال معرفى جانشين را بر گردن گيرم. اگر خلافت را براى كسى انتخاب مىكردم خود بر اريكه آن تكيه مىزدم سپس به خانه رفت و در خانه را بست و احدى را اجازه ورود نداد. بعد از آن بيست و پنج شب زندگى كرد و مرد. گفتند: كه مادرش وقتى استعفايش را شنيد گفت: اى كاش لكه حيضى بودى! در جواب گفت: اى كاش من همان بودم و نمى فهميدم كه بهشت و جهنمى در كار است. و علت اينكه در باب از مباحث مناسب كتاب خارج شديم، پيشنهاد يكى از دوستان استكه ابتداى سخن را ديد و دوست داشت كه در اين مورد بيشتر سخن گفته آيد، ما هم دوست نداشتيم كه خلاف خواسته او كرده باشيم.