آيه در لغت علامت و نشان آشكار است. چنانكه اين شاعر گفته است:
در هر چه كه بنگرى نشانه آشكار وجود خداوند و دليل روشن يكتائى او است.
معجزات انبيا از آن رو آيت نام گرفته كه نشان درستى آنان، و دليلى بر قدرت الهى است. همو كه ايشان را توان آوردن چنان معجزاتى مانند عصاى موسى و ناقه صالح بخشيده و در آيات (67) سوره شعرا و (73) سوره اعراف بدان اشارت فرموده است.
قرآن كريم، همچنين انواع عذاب ها را كه خداوند بر امت هاى كافر نازل فرموده، آيت ناميده است. چنانكه در سوره شعراء درباره قوم نوح مىفرمايد:
ثم اعرفنا الباقين * ان فى ذلك لايه...
سپس برجاى ماندگان را عرق كرديم. راستى را كه در آن آيت و نشانه اى است. شعراء / 120 - 121
و درباره قوم هود مىفرمايد:
فكذبوه فاهلكناهم ان فى ذلك لايه
آنان پيامبرشان هود را تكذيب كردند، ما هم نابودشان كرديم. راستى را كه در آن آيت و نشانه اى است. هود / 139
و درباره قوم فرعون در سوره اعراف فرموده:
فارسلنا عليهم الطوفان و الجراد و القمل و الضفادع و الدم آيات مفصلات
پس، طوفان و ملخ و آفت گياهى و قورباغه و خون را - كه آيات و نشانه هاى جدا جدا بودند - بر آنان فرستاديم. اعراف / 133