قرآن مجيد در پايان آيه مىگويد:" آنها همان زيانكارانند" (أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ).
راستى چنين است؟ چه زيانى از اين برتر كه انسان همه سرمايههاى مادى و معنوى خود را كه مىتواند بزرگترين افتخارها و سعادتها را براى او بيافريند در طريق فنا و نيستى و بدبختى و سيهروزى خود به كار برد؟! كسانى كه به مقتضاى مفهوم" فسق" از حوزه اطاعت خداوند بيرون رفتهاند چه سرنوشتى غير از اين مىتوانند داشته باشند.
گرچه آيه فوق از احترام به همه پيوندهاى الهى سخن مىگفت، ولى بدون شك پيوند خويشاوندى يك مصداق روشن آن است.
اسلام نسبت به صله رحم و كمك و حمايت و محبت نسبت به خويشاوندان اهميت فوق العادهاى قائل شده است و قطع رحم و بريدن رابطه از خويشان و بستگان را شديدا نهى كرده است.
اهميت صله رحم تا آنجا است كه پيامبر اسلام (ص) مىفرمايد:
صلة الرحم تعمر الديار و تزيد فى الاعمار و ان كان اهلها غير اخيار:
" پيوند با خويشاوندان شهرها را آباد مىسازد، و بر عمرها مىافزايد هر چند انجام دهندگان آن از نيكان هم نباشند" «1».
در سخنان امام صادق (ع) مىخوانيم:
صل رحمك و لو بشربة من ماء و افضل ما يوصل به الرحم كف الاذى عنها:
" پيوند خويشاوندى خويش را حتى با جرعهاى از آب محكم كن و بهترين راه براى خدمت به آنان اين است كه (لا اقل) از تو آزار و مزاحمتى نبينند"! «2».
(1) و (2) سفينة البحار جلد 1 صفحه 514.