و اما اصرار جمعى بر اينكه قرآن به هيچوجه در زمان پيامبر (ص) جمع آورى نشده و اين افتخار نصيب عثمان يا خليفه اول و دوم گشت شايد بيشتر به خاطر فضيلت سازى بوده باشد، و لذا هر دستهاى اين فضيلت را به كسى نسبت مىدهد و روايت در مورد او نقل مىكند.
اصولا چگونه مىتوان باور كرد پيامبر (ص) چنين كار مهمى را ناديده گرفته باشد در حالى كه او به كارهاى بسيار كوچك هم توجه داشت، مگر نه اين است كه قرآن قانون اساسى اسلام، كتاب بزرگ تعليم و تربيت، زير بناى همه برنامههاى اسلامى و عقائد و اعتقادات است؟ آيا عدم جمعآورى آن در عصر پيامبر (ص) اين خطر را نداشت كه بخشى از قرآن ضايع گردد و يا اختلافاتى در ميان مسلمانان بروز كند.
به علاوه حديث مشهور" ثقلين" كه شيعه و سنى آن را نقل كردهاند كه پيامبر (ص) فرمود من از ميان شما مىروم و دو چيز را به يادگار مىگذارم" كتاب خدا" و" خاندانم" اين خود نشان مىدهد كه قرآن به صورت يك كتاب جمع آورى شده بود.
و اگر مىبينيم رواياتى كه دلالت بر جمعآورى قرآن توسط گروهى از صحابه زير نظر پيامبر (ص) دارد، از نظر تعداد نفرات مختلف است مشكلى ايجاد نمىكند، ممكن است هر روايت عدهاى از آنها را معرفى كند.