1- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
ميان همه مردم جهان رسم است كه هر كار مهم و پر ارزشى را به نام بزرگى از بزرگان آغاز مىكنند، و نخستين كلنگ هر مؤسسه ارزندهاى را به نام كسى كه مورد علاقه آنها است بر زمين مىزنند، يعنى آن كار را با آن شخصيت مورد نظر از آغاز ارتباط مىدهند.
ولى آيا بهتر نيست كه براى پاينده بودن يك برنامه و جاويد ماندن يك تشكيلات، آن را به موجود پايدار و جاويدانى ارتباط دهيم كه فنا در ذات او راه ندارد، چرا كه همه موجودات اين جهان به سوى كهنگى و زوال مىروند، تنها چيزى باقى مىماند كه با آن ذات لا يزال بستگى دارد.
اگر نامى از پيامبران و انبياء باقى است به علت پيوندشان با خدا و عدالت و حقيقت است كه كهنگى در آن راه ندارد، و اگر فى المثل اسمى از" حاتم" بر سر زبانها است به خاطر همبستگيش با سخاوت است كه زوالناپذير است.
از ميان تمام موجودات آنكه ازلى و ابدى است تنها ذات پاك خدا است و به همين دليل بايد همه چيز و هر كار را با نام او آغاز كرد و در سايه او قرار داد و از او استمداد نمود لذا در نخستين آيه قرآن مىگوئيم" بنام خداوند بخشنده بخشايشگر" (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ).
اين كار نبايد تنها از نظر اسم و صورت باشد، بلكه بايد از نظر واقعيت و معنى با او پيوند داشته باشد، چرا كه اين ارتباط آن را در مسير صحيح قرار مىدهد و از هر گونه انحراف باز مىدارد و به همين دليل چنين كارى حتما به پايان مىرسد و پر بركت است.
به همين دليل در حديث معروفى از پيامبر (ص) مىخوانيم:
كل امر ذى