اللَّه" قرار مىدهد (إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ...) (سوره نحل آيه 30).
و باز روى همين اصل، تمام سورههاى قرآن- با بسم اللَّه آغاز مىشود تا هدف اصلى كه همان هدايت و سوق بشر به سعادت است از آغاز تا انجام با موفقيت و پيروزى و بدون شكست انجام شود.
تنها سوره توبه است كه بسم اللَّه در آغاز آن نمىبينيم چرا كه سوره توبه با اعلان جنگ به جنايتكاران مكه و پيمانشكنان آغاز شده، و اعلام جنگ با توصيف خداوند به" رحمان و رحيم" سازگار نيست.
در اينجا توجه به يك نكته لازم است و آن اينكه ما در همه جا بسم اللَّه مىگوئيم چرا نمىگوئيم بسم الخالق يا بسم الرازق و مانند آن؟! نكته اين است كه" اللَّه" چنان كه به زودى خواهيم گفت، جامعترين نامهاى خدا است و همه صفات او را يك جا بازگو مىكند، اما نامهاى ديگر اشاره به بخشى از كمالات او است، مانند خالقيت و رحمت او و مانند آن.
از آنچه گفتيم اين حقيقت نيز روشن شد كه گفتن" بسم اللَّه" در آغاز هر كار هم به معنى" استعانت جستن" به نام خدا است، و هم" شروع كردن به نام او" و اين دو يعنى" استعانت" و" شروع" كه مفسران بزرگ ما گاهى آن را از هم تفكيك كردهاند و هر كدام يكى از آن دو را در تقدير گرفتهاند به يك ريشه باز مىگردد، خلاصه اين دو لازم و ملزوم يكديگرند يعنى هم با نام او شروع مىكنم و هم از ذات پاكش استمداد مىطلبم.
به هر حال هنگامى كه كارها را با تكيه بر قدرت خداوند آغاز مىكنيم خداوندى كه قدرتش ما فوق همه قدرتها است، سبب مىشود كه از نظر روانى نيرو و توان بيشترى در خود احساس كنيم، مطمئنتر باشيم، بيشتر كوشش كنيم، از