مقدمه، ص 22
ننشيند و براى كشف حقايق بيشترى از قرآن مجيد به تلاش و كوشش پىگير و مخلصانهاى ادامه دهند. از سخنان قدما و پيشينيان، كه درود خدا بر روان پاكشان باد بهره گيرند، اما به آنها قناعت نكنند كه پيغمبر اكرم فرمود:
«لا تحصى عجائبه و لا تبلى غرائبه»
: «شگفتيهاى قرآن هرگز تمام نمىشود و نوآوريهاى آن به كهنگى نمىگرايد».
خطرناكترين روش در تفسير قرآن اين است كه به جاى شاگردى در مكتب قرآن، ژست معلمى را در برابر اين كتاب بزرگ آسمانى به خود بگيريم، يعنى بجاى استفاده از قرآن بكوشيم افكار خود را بر قرآن تحميل كنيم، و پيشداوريهايى كه مولود محيط، تخصص علمى، مذهب خاص، و سليقه شخصى ما است، بنام قرآن و به شكل قرآن عرضه كنيم، و در حقيقت قرآن براى ما امام و پيشوا و رهبر نباشد بلكه وسيلهاى براى به كرسى نشاندن حرفها و موجه جلوه داد افكار و سليقههاى شخصى ما باشد!.
اين طرز تفسير قرآن- يا صحيحتر تفسير افكار خود به قرآن- گرچه در ميان جمعى رواج يافته اما هر چه هست خطرناك است، و فاجعه، نتيجه آن بجاى هدايت يافتن به راه حق، پرت شدن در بيراههها و راسختر شدن در اشتباهات است!.
چرا كه اين طرز بهره بردارى از قرآن تفسير نيست، تحميل است، به داورى طلبيدن نيست، داورى كردن است، هدايت نيست، ضلالت است، و سرانجام دگرگون ساختن همه چيز و تفسير به رأى است، و كوشش ما اين است كه در روش تفسيرى خود بخواست خدا چنين نباشيم و راستى از جان و دل در برابر قرآن